|
Een goed begin.
Het is vandaag 2 januari en ik had vanmorgen na een paar dagen van niet rijden, genoeg moed verzamelt om een strandrit met Renske te gaan maken. Met de knallen zou het wel meevallen.
Het was behoorlijk koud, vooral de wind, maar de zon scheen en dat was na twee mistige en grijze dagen een prettige verandering.
Ik pakte de fiets om Renske te gaan halen van de duinwei. Bij het hek was niets te zien, behalve veel mest. Ze stonden een eind verderop in de zon. De Haflinger Lizzy, ze stond op een heuveltje, zag me als eerste en bleef kijken, (of stond ze te dromen?), tot ik dichterbij kwam. Ik liep tussen Shetlanders door die even kwamen snuffelen of ik soms iets lekkers bij me had. Renske stond met haar achterste naar me toe tussen stekelstruiken en ja hoor, ze was aan het grazen. Ik zie haar niet vaak staan dromen….
Ze deed twee pasjes op zij toen ik er met het halster aan kwam, maar bleef toen braaf staan. We liepen samen weg uit de kudde richting hek. Opeens hoorde ik wat en keek om en ja hoor, dat hadden we al meer meegemaakt. Een groot deel van de kudde, onder aanvoering van Lizzy wilde mee naar het hek. Nee, niet rustig in stap, maar racen, wie er het eerst was!! Renske gooide haar voorbenen in de lucht van opwinding en ik maakte het touw los. Ga maar, riep ik haar achterna, en zorg dat je de eerste bent! Lieve hemel wat een snelheid en kracht zie je dan in de galop! Een Merens is geen galopeer paard heb ik geleerd, neeee… behalve als ze er zelf zin in hebben!
Renske wilde Lizzy inhalen en het is haar misschien wel gelukt. De shetjes raceten er ook vandoor. Hoe de wedstrijd afliep kon ik op zo’n afstand niet zien. Toen ik de paarden kon zien stond Renske aan een plukje oud hooi te knabbelen en ze was de wedstrijd alweer vergeten.
We gingen met de fiets naar huis en op haar zandbakje kreeg ze muesli. Na een kopje koffie ging ik haar opzadelen en vroeg haar om medewerking. Ik zei zoiets als: “Wil je me helpen met rijden? Ik ben vandaag weer een beetje bang dat we enge dingen tegenkomen en ik ben niet zo’n held enz”. Terwijl ik haar borstelde stond ze enorm te geeuwen, de ene geeuw na de ander. Het werkt bij mij vaak aanstekelijk. En toen nog eens een diepe zucht. Sjonge, dacht ik, wat moet dat worden, zouden we wel vooruit komen?
We gingen een nieuwe route doen, tenminste voor mij was hij nieuw. Renske heeft hem vaker gelopen met Hugo op haar rug. Vanuit huis ben ik hier direct in de duinen. We namen niet het ruiterpad, dat is een vervelend paadje, maar het onverharde fietspad. Onderweg een stukje gedraafd, lekker langzaam zodat ik kon doorzitten. Toen kwamen we bij een ruig terrein waar een ruiterpad overloopt en moesten we door een hek. Het lukte om het hek open te doen, maar sluiten liet ik over aan een volgende. Er loopt geen vee op het terrein dus erg is dat niet. Het is daar prachtig en we zagen in de struiken de reeën liggen. Die blijven trouwens waar ze zijn en vluchten niet paarden en mensen. Inmiddels moest ik erg plassen. Dat leek me niet fijn, ik moest nog een eind. Ik keek om me heen, was nog bijna niemand tegen gekomen en hier kon het al helemaal niet, want het terrein is verboden voor wandelaars. Dus ben ik afgestapt, vroeg Renske te blijven staan (dat kan ze heel goed) en deed een plas. En daar gingen we weer…..
Aan het einde gingen we door het hek dat open stond en gingen de overgang op naar boven. Daar waren het strand en de zee. Prachtig met dit zonnige weer. We hadden de wind tegen, dus ineens was het flink koud. Het draven ging lekker. Soms bleef ik even stilstaan om naar de zee te kijken. Renske deed dan een diepe zucht. We draafden tot aan de overgang waar we terug gingen naar het fietspad. We liepen naast haar duinwei en ze keek naar de kudde waar ze straks weer bij zou staan. Thuis kreeg ze nog wat hooi en daarna bracht ik haar weer naar de wei. Inmiddels had ik het flink koud en was blij dat ik naar binnen kon. Ik voelde me heel tevreden over ons tochtje en vond het een goed begin van 2008!
Trudy
Al gelezen?? Deze boeken zijn de moeite waard:
“Laatmemaar”, het paard dat mij weer leerde leven.
Geschreven door Susan Richards.
Een waargebeurd verhaal over de ontroerende band tussen mens en dier.
“Paarden spreken”, de helende werking van communicatie met paarden.
Geschreven door Magrit Coates.
|
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
