Het woei heel hard hier in het Brabantse met af en toe een flinke kletter bui. Omdat Hercule een kleine snotneus had besloten Wilma (bijrijder) en ik om in het voorste bosje een rustig ritje te maken. Dus tijd voor schriklesjes. Toen we terug kwamen reden we langs behoorlijk klapperend zeil die over twee bulten veevoer lag. Dus 2 x klapperend zeil en ook wel heftig.
Dacht Polie.
Niets aan de hand dacht Hercule. Dus Hercule vlak bij de zeilen gezet en hij stond gelijk op rust
. Polie stond er naast zo strak als een snaar. Maar ze bleef staan
. Toen reden we naar het veevoer vijf meter verderop en och het zeil bolde, zwiepte en klapte.
Dacht Polie.
Dacht Hercule: "een lekker hapje". Dus hij stapt naar voren en hapt zo in het lekkere koeienvoer.
"Ik durf niet dacht Polie".
"Je durft wel meisje", zei ik en ik gaf lichte druk en met wat pep talk stapte ze heel voorzichtig naar voren. Haar neusgaten wijd opengespert, haar hartje roffelde onder me en haar flanken zwoegden heen en weer. En toen:
wat een lekker hapje! Dolgelukkig draaide ze zich om en samen gingen de twee merensjes smakkend van de lekkernij naar huis. Is ze dapper of is ze dapper
? Beiden paardjes na aankomst verzorgd in de container en beiden hebben nu een regen-wind dekentje op tegen de snotneusjes. Die van Polie is al voorbij die van Hercule vraagt nog wat aandacht.