Dank je wel.
't Voelt ook wel erg lekker moet ik zeggen, zeker zoals hij maandag reageerde. Gister ging het weer het zelfde, toen ik aan kwam was hij druk en sprong met rare bokkensprongen weg toen ik aan kwam (hij wordt de kleine ruimte zat, Ben wil kunnen rennuh... Ik ben ook druk op zoek naar andere stalling, heb iets op het oog en hoop hem nog voor oud en nieuw te kunnen verhuizen. Gaat dan wel moeilijker worden met oefenen, hij krijgt dan weer een grotere paddock, maar ik kan dit gekrab op de vierkante meter ook niet meer aan zien. Dan voor mezelf maar wat lastiger, voor't paard moet het goed zijn vind ik). Ik dacht dus dat ik het wel weer kon vergeten, maar nee hoor.. terwijl ik z'n 'zandplaat' van mest ontdeed bleef hij bij me op het zand staan, dus mestvork aan de kant gelegd en weer even aaien.. Weer even een siddering door z'n huid maar braaf staan en weer kon ik uitgebreid aaien. Even kwam de gedachte in me op om te proberen het halster te pakken, maar op de gedachte alleen draaide hij zijn hoofd al iets weg dus van af gezien (oh lekker dan... net zo'n telepatielijntje als ik met m'n eerste Paint had.. ik hoefde maar aan galop te denken of ze begon te dribbelen. Zelfs begin dit jaar, toen ik weer even op haar mocht rijden terwijl ze al 8 jaar niet meer van mij is, bleek dat 'lijntje' er nog te zijn
Leuk, zo'n 'lijntje', maar kan ook lastig zijn.)
Ik snap dat anderen sceptisch waren of nog zijn, 't is een heel project en zelf zou ik normaal gesproken de eerste zijn om te zeggen 'laat staan dat dier, zoek de problemen niet op'. Wat het was dat ik het toch gedaan heb weet ik niet, maar Ben ging niet meer uit m'n kop nadat ik hem voor't eerst gezien had en ik had gewoon van't begin af aan het volste vertrouwen dat het goed komt. Daarvoor moet je hem gezien en in de ogen gekeken hebben denk ik. Ik weet zeker dat als je hem i.r.l. zou zien, je minder sceptisch geweest zou zijn. Hij is alles behalve autistisch, hij is juist heel geinteresseerd in wat je doet en dat was hij gelijk al. Zodra de afstand groot genoeg was ging hij in je richting staan en stond dan echt met z'n oortjes d'r op naar je te kijken van 'Gezellig.. visite' ... zo lang je geen stap zijn richting in zou doen, zou je niet zeggen dat hij zo'n probleem heeft. Nu komt hij met z'n hoofd in stal staan als ik de stal aan't doen ben, komt kijken of dat hooinet nou al es gevuld is (tja, 't is en blijft een Merens he) en ik kan als hij op z'n gemak is ook rustig de stal vegen ofzo terwijl hij er in staat.
Nee.. Ben komt er echt wel, daar ben ik niet bang voor. Als ik daar ook maar even aan getwijfeld had was ik er niet aan begonnen.
Het kost me ook absoluut geen moeite om m'n geduld te bewaren bij hem... Normaal zou ik op een gegeven moment als een paard moeilijk blijft doen wat kortkonterig worden en doorpakken zo van 'niet zeiken', maar ik weet dat dat bij Ben niet zal werken en vind het prima als het een keer minder lekker gaat... 'dan niet ventje...'
Moet zeggen dat m'n beide Paintmerries me dat ook wel geleerd hebben, waren beiden ook geen paarden waarbij je door kon drukken. Dat werkte alleen maar averechts. Ik heb dus wel een goede leerschool gehad voor ik Ben kreeg, dat zal dan ook wel niet voor niets geweest zijn denk ik dan maar. Maar daar waar ik me bij m'n vorige Paintmerrie (waar ik trouwens een te sterke band mee had, dat kan ook nog... dat was te veel m'n 'kind' omdat ik haar zelf gefokt en opgevoed heb en dat was ook niet goed) m'n geduld nog wel es kon verliezen of boos kon worden, heb ik dat bij Ben dus totaal niet... heb me nog niet in hoeven houden wat dat betreft, moet me alleen in houden niet te veel te willen.. dat is soms wel moeilijk.
Ik denk inderdaad wel dat het een paard voor het leven is.. dat besefte ik me gelijk al toen ik hem ophaalde en dat was ook wel even slikken want o jee wat als ik 't niet meer red... heb eerder een paard moeten verkopen en er is niet veel in mijn situatie veranderd waardoor het er nu ineens rooskleuriger uit zou zien. Maar ik heb het vertrouwen dat als dit dan zo 'ment to be is' het ook wel goed komt...
En inderdaad, als hij hier eenmaal doorheen is, verwacht ik dat het zo'n paard wordt wat voor je door het vuur gaat...
Maatje voor het leven. En dat wilde ik...
Ik heb er dan ook nog geen moment spijt van gehad dat ik hem opgehaald heb.