Tussen de middag gingen we samen naar de paarden. Ik had ons fototoestel meegenomen. En ja hoor, ik had geluk. Kiki lag in het hooi! Het was een ontspannen tafereel.
Er lag nog een Shetje te slapen en anderen stonden hooi te eten of te dromen zoals Renske. Ik kon leuke foto’s maken van Hugo die bij Kiki in het hooi ging zitten en daarna ging ík bij haar zitten. (Zie Photoshoot). Ze bleef gewoon liggen en snuffelde aan onze jassen want ze rook paardenkoekjes. Renske stond op een afstandje te kijken en negeerde ons daarna. Het blijkt uit reacties van toeschouwers, waaronder paardenkenners, bijzonder dat we zo bij Kiki kunnen gaan zitten en dat zij dan blijft liggen. Zolang kent ze ons nog niet. Voor mij zegt het iets over haar ongecompliceerde en ontspannen karakter. We namen de paarden mee naar huis, ieder met een fiets en een paard er naast. We gaven hen thuis wat muesli. Hugo bracht hen daarna tegelijk, lopend terug naar de wei. Dat is voor hem geen enkel probleem meer. Eerst pakt hij Renske en zet die via het kleine tuinhek buiten de tuin, vast aan de lantaarnpaal. Dan pakt hij Kiki en loopt langs Renske die hij dan mee pakt. Voor het hek bij de wei laat hij Renske even los, die blijft dan gewoon staan of gaat grazen in de berm. Kiki zet hij op de wei en daarna pakt hij Renske. Ze lopen nu ontspannen naast elkaar mee. De eerste weken liep Renske te knarsetanden en met haar oren plat. Dat doet ze nu niet meer. Ik kon in de eerste tijd echt niet geloven dat het ooit zou lukken met de twee paarden samen. Maar nu zien we vooruitgang en zien de ontwikkelingen met goede hoop tegemoet. 