We hebben het gehaald. Het was fantastisch!! Bij schatting hebben we in 4 dagen 140 kilometer afgelegd.
Hieronder een lang verslag. Foto´s heb ik nog niet en ik weet ook niet of ze scherp zijn, want ik maak ze bijna altijd vanaf het paard. Als het was is, zal ik een pging doen om dit ook op de site te krijgen.
Verslag HemelvaartTrektocht 2004
Met het Hemelvaartsweekeinde ben ik op trektocht te paard geweest. Ik heb zelf de routes uitgezet en de overnachtingen geregeld zowel voor paard als ruiter. De zadeltassen die pasten nog en er werden wat handige attributen aangeschaft.
Wat het voor mij zeer bijzonder maakte, was dat we volledig onafhankelijk waren. Vanaf de wei zijn we vertrokken en ook daar zijn we weer aangekomen. Dus geen trailer nodig, die kan en mag ik ook niet besturen.
Ingredienten: een Haflinger, genaamd Merrit, ruin van 14 jaar oud. Een Merens, ook ruin, genaamd Andor van 5 jaar oud. 2 dames, leeftijd onbekend, genaamd Debra en Hester.
Na flink trainen durfden we de tocht wel aan. Ongeveer 6 weken voor de start werd het tempo en de duur van de ritten flink opgeschroefd om vooral de kilometers maar te halen zonder de paarden over te nemen.
Een kleine spelbreker was Debra, die vond het nodig om te verhuizen tussen de bedrijven door! Er moest dus gezocht worden naar een andere ruiter die de trainingsritten over kon nemen. Gelukkig was dat ook niet zo´n probleem, want er waren maar liefst 2 vrijwilligers die graag op lange buitenritten mee wilden.
Iedere rit gingen we verder of harder, of door zwaarder (lees mul) terrein heen. Ook kwam er steeds meer bagage op de paarden om de extra kilos te oefenen.
De eerste trainingsrit die 3,5 uur duurde, maakte ik me best zorgen. Kunnen ze het wel aan? Jaag ik ze niet over de kop? En het is verrassend om te zien hoe snel ze zich herstellen na er een half uurtje naast gelopen te hebben.
Op dinsdag werd er nog een generale repetitie gehouden, wat zoveel wil zeggen als alle bagage mee en nog een snelle buitenrit maken. Helaas moest Merrit op zijn hoefschoenen lopen naar het bos. Door het vele trainen waren zijn voetjes toch weer wat afgesleten en liep hij wat gevoelig. Geen risico genomen en de Dallmertjes aan. Dat was lang geleden dat hij ze voor het laatst aan had!
Natuurlijk ging de rit prima, de slaapzakken bleven keurig op hun plek, dus wij waren er helemaal klaar voor.
De eerste dag vroeg op, want we wilden van Zeist naar het Gooimeer toe. Dat was een behoorlijk stuk en we wilden rustig aan doen. We wisten dat we pas ´s avonds aan zouden komen, voor ons geen probleem.
Alles zat vast, de eerste foto werd gemaakt en daar gingen we! Jippie, wat een fantastisch gevoel! Lekker vrij en je beste vriend mee. Dwars door de woonwijk van Zeist heen, tussen de mensen met hun onuitgeslapen hoofden die de honden uitlieten. In De Bilt aangekomen, vroeg een mevrouw ons heel lief of we door heel Nederland gingen! Haar maar uitgelegd dat we 4 dagen gingen.
Midden in de Lage Vuursche hebben we uitgebreid gerust. De zadels en bepakking ging af. De paarden wisten eigenlijk niet zo goed of ze nu moesten rusten of lekker eten. Er stond een lekker zonnetje, dat was ook prettig voor de zadeldekjes, konden ze mooi opdrogen. Ze stonden heerlijk te soezen, wij eigenlijk ook. Dan word je toch wat laconiek. Het verbaasde ons al dat er geen paard te bekennen was en dat midden op een druk stuk op de Lage Vuursche. Terwijl ik Andor eigenlijk los had gelaten, kwam er een aanspanning voorbij dribbelen. Ik schrik op en grijp naar het halstertouw, maar de aanspanning was al gevlogen. Op zo´n moment hou ik erg van mijn koele kikkers! Ze kijken er nauwelijks naar! Het waren vast ruinen, want merries kunnen ze toch wel aantrekkelijk vinden.
Na een ruime pauze moest alles weer op hun rug. Eigenwijs als we waren lieten we de bepakking aan het zadel zitten. Dat moest er dus met een flinke zwaai opgehesen worden! Dat was dus les 1, dat gaat niet. Dus alle bandjes, gespen en weet ik wat allemaal niet, los ermee en opnieuw vastmaken.
De rit ging zeer soepeltjes verder. Na een half uurtje kwamen we in een stuk bos, wat ik van vroeger kende. Ik wist dat er een pad liep wat rechtstreeks doorstak en een officieel ruiterpad, wat je met wat omwegen kon nemen. Ik wilde de laatste optie doen. Dat ging natuurlijk helemaal verkeerd, we kwamen bij de verkeerde spoorwegovergang aan. Op de kaart liep daar wel een ruiterpad, maar dat hield op in de middle of nowhere. Dat wilden we dus niet. Op zoek naar de andere spoorweg overgang. Ondertussen over een sloot gesprongen,want we waren van het ruiterpad afgegaan(foei!). En ja hoor, toen stonden we weer bij dezelfde spoorovergang. Toch maar het ruiterpad genomen,wat op de kaart ophield. Soms heb je mazzel, omdat een andere beheerder dan ook een ruiterpad heeft aangelegd, maar iedereen concurreert met elkaar, dus we nemen niet elkaars ruiterpaden over op de kaart, heel irritant. Helaas, het pad hield gewoon op. Dus een flink stuk langs de weg om de snelweg onderdoor te kunnen. Dat was niet leuk. Toen waren we eindelijk in het Goois natuurreservaat en het ruiterpad was dus gewoon een fietspad! Dat vonden we ook niet leuk. De paarden hadden geen zin meer. Debra wilde naar rechts, maar ik heb een grotere mond, dus we gingen naar links. En gelukkig, het werd toen zoooo mooi. Nederland is echt een prachtig land, je moet alleen wel de juiste plekken weten. Wij hadden weer zin en de paarden dus ook. Dat is zo confronterend, je moet echt zelf gemotiveerd zijn en het zien zitten, de paarden die volgen dan wel en willen ook spontaan in draf met alle bagage. Heb jij geen zin, dan merk je dat direct, het gaat allemaal trager, ze kijken niet uit en de oortjes staan er niet meer fris op.
Op de hei bij Bussum wederom te ver gereden. Vriendlief belde vanuit de Eiffel, waar hij ging klimmen, om te informeren of het goed ging. Nee, ik ben heel sjacherijnig, we zijn de weg kwijt en ik hang op. Directer kon het geloof ik niet.
We hadden een paar keer gevraagd waar het pad liep waar we wederom onder de snelweg door konden. Dat was erg lastig te vinden. Er was zelfs een mevrouw die ons door een hoog hek wilde sturen temidden van die enge waakhonden. Dat deden we maar niet. De snelweg onderdoor vond ik hier wel wat spannend, want de op- en afrit doorkruiste je gewoonweg. Het Gooi is wel ingesteld op ruiters, want de oversteekplaatsen hebben drukknopjes op paardenhoogte! Dat was een paal waar je normaal gesproken als fietser aangeeft dat je over wilt steken. Heel grappig, hoefde je niet zo diep te bukken.
Op naar de Tafelberg hei. Het werd steeds later. Hadden we een mooi pad uitgestippeld en dan moesten we ergens rechts naar de camping. Tja, dat werd een extra rondje, want een half uur later stonden we op precies dezelfde plek. Dat was niet leuk. Wel mooi. Het bleek uiteindelijk vlak bij de camping te zijn. Op de camping aangekomen werden we allerhartelijkst ontvangen. De paarden konden in een grote paddock, tussen de bomen.
Er werd direct voor een tuinslang gezorgd, zodat we de paarden konden afspuiten. In ruime hoeveelheden kwam hun avondmaaltijd tevoorschijn. Een combinatie van heerlijk ruikend paardenkuil en hooi. Er moest natuurlijk flink gerold worden. Dat was wel erg lekker, want dat feest herhaalde zich diverse keren.
We wilden op deze camping in een trekkershut. Dat lukte niet, want met Hemelvaart is heel Nederland al op vakantie. De eigenaar had ook een caravan, en daar wilden we graag in slapen. Dat was telefonisch geregeld. Zijn dochter fluisterde ons in dat hij helemaal geen caravan had! Hahaha. Er stond op het terrein een prachtig complex met kamers. En daar konden we slapen. Heerlijke bedden en een eigen douche.
Om 21.00 uur ben ik nog snel naar het restaurant gelopen om te informeren of we nog iets te eten konden krijgen. Dat kon, als we een beetje opschoten. Er was eigenlijk alleen maar frituur voorradig, maar dat werd zo kunstig op gediend dat je het gevoel had dat je haute cuisine at. Met een koel biertje kon onze dag niet meer stuk. We hadden het gehaald en de paarden stonden er goed bij.
De volgende dag hoefde de bagage niet mee, want er was genoeg te zien in deze omgeving dat we een dagtocht gingen maken.
De missie was zwemmen in het Gooimeer. Het meer hebben we uiteraard zonder problemen gehaald, maar dat zwemmen zag ik beslist niet zitten.
Er werd gezegd dat het overal maar een halve meter diep was. Maar er was wel erg veel water! Ik zag al visioenen dat Andor naar Almere zwom, wat aan de overkant van het meer lag. Die gekke Merrit had de distels ontdekt. Er stonden daar distels, ik weet de naam niet, met een behoorlijke bloemknop. Ze waren knalroze. Hij beet vakkundig de bloemknop eraf en wiebelde dat tussen zijn tanden heen en weer. Er zaten duidelijk nog wat stekels aan! Dat mocht zijn pret niet drukken, want hij at ze allemaal op! Raar beest.
De heenrit naar het meer hadden we denk ik 20 loodzware hekken moeten open en dichtmaken. Dat werd vele malen op en afstappen. Daar had ik geen zin en ik vond dat Andor ze met zijn lompe lijf best zelf open kon duwen. Met een stokje kon ik hem een klein stukje open krijgen en flink aansporen en ja hoor, daar ging hij. De terugweg waren we een stuk handiger in die nare hekken geworden, en hoefden we er alleen maar af voor een sanitaire stop. Het is echt ongelooflijk, een stukje van een vierkante kilometer daar gooien ze zelfs een hek omheen en dan heet het natuur. Je knippert met je ogen en je staat al aan de andere kant van de hei. Er stopte op een gegeven moment, toen we weer ruzie hadden met een hek, een hele dikke Volvo en hij reed hard achteruit. Oh jee, wat nu dan? Die meneer duwde het hek voor ons open, want er mochten geen ongelukken gebeuren. Dat was toch wel erg aardig. Na vele hekken durf ik wel te zeggen dat ik een onafhankelijke zit heb, je moest daar echt acrobatiek beoefenen. Na 4 uur gereden te hebben, trok Andor flink aan en racete er in een flinke galop vandoor. Toen maakte ik me totaal geen zorgen meer over hun conditie. Als hij dat na een zware eerste dag en nu 4 uur rijden, besloot te gaan doen, dan zat het wel snor. En zo grappig, Andor weet precies waar hij heen moet, Hij heeft een keer de weg gezien en weet dan dus de weg terug naar huis. Erg handig! Helaas besluit hij soms ook dat hij een beter route weet en dan moet ik hem echt overtuigen, lees: omtrekken, dat we het pad nemen wat ík heb uitgezocht.
De paarden konden weer lekker uitrusten in hun paddock. Nadat wij gegeten hadden, hebben we ze mee uit wandelen genomen, konden ze hun toetje eten, lekker vers gras. Dat blijft toch het lekkerst.
Zaterdag gingen we richting Soest en bleven daar overnachten. Alle bagage ging er weer op en op weg alle heides weer over. Terug gaat altijd sneller. We waren binnen mum van tijd wederom op de Lage Vuursche. Na een korte stop
wilde ik graag een rondje Stulp rijden. In mijn beleving was dat zo geweldig prachtig, dat ik dat aan Andor en Debra wilde laten zien. Merrit kende die plek al. Het begon steeds harder te waaien en we werden wat koud. Volgens de kaart moesten we om de Stulp heen kunnen rijden. Dat lukte ons niet en we zijn dezelfde weg terug gereden. Op de Lage Vuursche hadden we een ernstig cafeïne gebrek wat aangevuld moest worden. Je hebt daar een tent, waar je je paard in de stand kwijt kunt. Nou, de paarden hadden geen zin om dat donkere gat in te gaan en Debra werd de zaak uitgekeken, want er was een groep, dus die koffie zat er ook al niet in. Ondertussen zat ik met knallende koppijn met smart op die koffie die niet kwam, te wachten. Er kwamen mensen paarden aaien. Soms kan ik dat echt niet hebben en wil eigenlijk hele lelijke dingen schreeuwen. Dankzij mijn hoofdpijn zei ik niets maar heb ze wel een niet zo´n vriendelijke blik toegeworpen. 2 kakvrienden schunnige grappen maken tegen elkaar en hun dochtertjes die erop willen. NEE. We wisten niet hoe snel we weg moesten komen. Er was gelukkig wel een ander terras open en daar konden we zelfs nog een tosti krijgen. Debra had nog een opvouwbare afwasteil gekocht. Dat was een heel klein, licht pakketje, wat ik aan een ringetje van mijn zadel vast kan maken. En daar ging 15 liter water in. Dus slurpen maar. Motorrijders die af en aanrijden, het deed ze allemaal niets meer.
We zijn onze weg vervolgd, naar Soest. We moesten eerst naar de Stay-Okay, de vroegere Jeugdherberg, om de spullen te brengen. Daarna hebben we de paarden weggebracht. Ze stonden daar in een box met een ongelooflijke hoeveelheid stro. Het werd ons duidelijk gemaakt dat we ´s avonds niet meer konden komen. Dat zat me helemaal niet lekker. Ze staan nooit op stal en Andor vreet op wat hij te pakken kan krijgen. Ik had besloten dat ik maar een extra borrel moest drinken, om alles los te laten. Ik had geen controle meer over de situatie en vond dat zeer onaangenaam. De manege was gesloten, dus we moesten snel weg. Oh ja, en per paard per portie werd er nooit meer dan een halve kilo gevoerd! Mijn god, dat kregen ze per dag nog niet eens! En de garantie dat ik mijn zelf meegenomen biks (ja, dat sleepten ze dus ook nog mee!) s ochtends gevoerd kreeg, dat konden ze niet zeggen. Oef, dat was niet leuk[
De Stay Okay was al gesloten voor het diner, want we waren 5 minuten te laat. Gelukkig waren ze bereidt om de nasi op te warmen, hadden we toch iets warms. Soms lukt het me om me heel goed af te sluiten en dat was hier erg nodig. Er was een dames voetbalcompetitie uit Zweden. Het hotel zat vol met tiener meiden die 300 keer naar hun kamer moesten, waarschijnlijk om de looks voor de zoveelste keer te inspecteren. We hebben heerlijk lui gedaan en allerlei tijdschriften gelezen die we thuis niet hebben.
De volgende morgen vroeg op om bij de voerronde van de paarden te zijn. Hun eigen voer lag er nog! Hadden ze nu wel of niet wat gehad? We hebben het maar gegeven. En gelukkig, Andor stond nog op zijn benen en zo te zien lag al het stro er nog in! Zo, een pak van mijn hart. Dat werd geen stro koliek. Toen kon ik rustig ontbijten en een lunchpakket smeren. De Zweeds meisjes waren ook al vertrokken, jammer dat ze niet een dag eerder weg waren. De paarden gehaald en alles er weer op. En ja hoor, weer die stomme tijd. Je had tot 10.00 de tijd om uit te checken. Ze werken daar met magneetstripkaartjes. Om 10.05 exact wilde ik de bagage pakken en dat lukte dus niet. OK, ik begrijp dat in zo´n groot gebeuren er regels moeten zijn. Maar het is wel lastig als je lang moet wachten totdat je geholpen wordt en er ondertussen 2 paarden op het erf staan te wachten. Uiteindelijk mocht ik met een leensleutel mijn spullen pakken. Er was nog een prachtig stuk waar we nog nooit geweest waren, de Soesterduinen. En wederom was het kwijlen! Zo mooi daar en hemelsbreed niet ver weg.
Wil je er echter over de ruiterpaden komen, dan moet je een flink eind omrijden. Dat was helemaal niet erg, we hadden tenslotte de hele dag de tijd. Gelukkig ging ook de laatste dag heel goed en konden we ze in hun eigen wei terug brengen.
Ondertussen hebben we al plannen gemaakt voor het najaar, want dat we nog een keer gaan, staat vast!
Op het einde wachtte daar een erg leuk kado, want mijn oude vriendin die ik al jaren niet had gezien, stond daar bij de wei! Maar dat is een heel ander verhaal.
25 mei 2004
Hester vd Geer
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
