Omdat Fleur en ik 9 April weer een endurance wedstrijd gaan rijden, moet er natuurlijk veel getraint worden. Nou gaat het niet zozeer om het conditie trainen maar vooral om het; hoe-ga-ik-om-met-boskabouters-syndroom. Door de stad rijden gaat met Fleur super goed, al ontploft er een bom, het brengt haar niet van haar stuk. Het bos daarintegen is een heel ander verhaal. Stel je voor dat die kleine mannetjes met die rode puntmutsjes zitten bíjna overal! Met dat syndroom zijn we haar nu aan het helpen.
In het begin kon ik al met z'n tweëen amper in het bos komen. Het lukte, maar dan wel met de nodige ik-ga-weer-naar-huis-en-draai-me-gewoom-lekker-om bewegingen. Dat ging na een tijdje al een stuk beter. Steeds een stukje verder het bos in, vooral geen gekke dingen doen en ook geen rare mensen tegen komen. Het ging best aardig en konden we al een aardig stukje verder komen.
Nu, een half jaar verder, is het echt een bospony geworden! We kunnen zonder te mopperen een heel rondje het bos door komen in ons eentje. We kunnen stappen, draven en galloperen als ík het zeg en ze laat alle 4 haar voeten goed op de grond staan. Dat was af en toe nog een probleem ook, als ze een beetje jolig was!
Over 2 weken dus de endurance en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen! Ik heb voor de zekerheid nog maar een rijmaatje gevonden, want straks gaat het toch weer fout, en durft ze niet meer verder. Maar zin hebben we er ieder geval in!
Zo, dan eindelijk de foto's van ons heerlijke ochtend ritje met Fleur, ik en de fotograve op haar stalen ros!
Een stukje ingezoomt
Deze vind ik ook zo gaaf!
Niet echt actiefoto's maar die komen nog wel! Ben zo trots op haar! Het heeft een aantal jaar geduurd, maar ze ziet eindelijk in dat het in het bos ook leuk kan zijn! En dat is nou precies iets wat ik met haar wil doen, heerlijk buitenrijden!
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
