Hey Paulien,
Ik heb weliswaar geen "eigen" merens, maar rijdt al wel 10 jaar eentje met veel plezier bij. Het eerste jaar heeft hij mij behoorlijk uitgetest, door bijvoorbeeld te weigeren in galop te gaan (ik deed dat net anders dan zijn eigenaar). Maar na een tijdje is er echt een band ontstaan. Hij heeft nog meer bijrijders, maar heeft bij iedereen zijn eigen "grapjes", bij de een wegracen in rengalop, bij mij "nep-schrikken".
Deze zomer ben ik 5 maanden weggeweest, en verwachtte toch wel wat verontwaardiging bij terugkomst. Ik heb hem, in overleg met zijn eigenaar, van tevoren heel goed uitgelegd dat ik een tijdje weg zou gaan. Tijdens mijn laatste rit voor ik wegging, gooide hij mij er voor het eerst in 10 jaar bijna af (ik hing er heel charmant naast
). Een uit de hand gelopen nep-schrik-grap, met een blauw scheenbeen als gevolg. Ik vreesde het ergste voor mijn terugkeer...
Maar, na 5 maanden kwam ik aan bij zijn weitje. Ik hoefde maar 1 keer te roepen of meneer liet zijn lunch in de steek om hinnikend naar me toe te lopen!
Toen bleek dat ik niets substantieels bij me had qua eten ging hij na even knuffelen toch weer verder met eten, maar van verbolgenheid was geen sprake
.
Ik denk dus dat je kunt zeggen dat, ook al gaat de merensliefde voor een groot deel door de maag, je toch wel echt een band met ze kunt hebben.