Nee, in een glazen bol kan niemand kijken. Dat maakt het fokken ook zo spannend en leuk - al hoewel teleurstelling altijd heel dichtbij ligt.
Qua werk weet ik niet wat goed is. Als je merkt dat hij het leuk vindt, dan zou ik met hem wat gaan oppakken. Zeker als je hulp daarbij hebt.
Alleen wees voorzichtig dat je door zijn enthousiasme niet te veel gaat doen en dat je zelf goed de grenzen aangeeft. Zeker vanwege zijn groeischijven en hoe het lichaam nog verder volwassen en sterk moet worden.
Misschien kan je bij iemand die veel paarden zadelmak maakt en inrijdt eens vragen hoe die het doet en hoe lang per keer en hoe vaak per week.
Maar daar zullen wel verschillende ideeën over zijn. De één doet elke dag een paar minuten wat, de ander slaat een dag of dagen over.
Ik las laatst weer in een paardenblad een discussie over het teveel doen en moeten doen/kunnen van rijpaarden en dat veel mensen zouden zien dat die potentiële toppers wat meer de kans krijgen om rustig uit te groeien. Ook in hun koppie.
Wat ik vorig jaar heb gezien bij het zadelmak maken van 2 van mijn paarden, is dat er heel erg naar de paarden zelf gekeken werd. Eén van mij is zo enthousiast dat hij zelfs bij het hek bleef staan als we hem na het "werken" terug hadden gezet. Helaas had hij een paar maanden later de volgende dag na het rijden flinke diarree, waarop ik heb besloten hem even uit het werk te halen. Terwijl er verder niks aan hem te merken was en hij alle aandacht geweldig vindt.
Bij de ander - een merrie - was het meer "drama" (vanuit mij gezien dan).
Ze is op een hele vriendelijke manier zadelmak gemaakt - maximaal 3 keer in de week en dan nog elke keer 10 minuten tot 30 minuten met haar bezig. Maar dit trok zij niet tussen haar oren. De 2e keer erop gingen we al met haar hier de zandweg op - dat ging goed en ze deed alles heel braaf. Ik geloof dat ze maar 2 keer een paar rondjes in de bak heeft gelopen en elke keer aan het begin even in de rondpen loswerken. Maar toch die paar keer - zonder dwang - was voor haar genoeg om een maand lang zich niet te laten pakken in de wei. Zelfs met voer was ze niet te paaien, terwijl ze normaal altijd heel toegankelijk naar ons was. Heel vervelend en we hebben toen net zo lang niets gedaan, totdat ze uit haarzelf weer naar ons toe kwam.
Pas in oktober hebben we het weer geprobeerd om haar los te werken in de roundpen, maar ze was meer bezig om te proberen te ontdekken hoe ze kon ontsnappen.
Daarna geprobeerd haar als handpaard mee te nemen naar het bos, maar voor de ruin waar ik op zou gaan zitten, is ze als de dood. Nog nooit een paard meegemaakt die zo bang is voor een ander (zelfs in de wei durft ze niet in zijn buurt te komen, terwijl andere merries dikke mik met hem zijn - heb haar geregeld aan de hand met een grote boog om hem heen moeten leiden).
Voor de rest een schat van een dier, maar voor mij een teleurstelling - want ik zag ons al samen bosritjes maken (had voor het zadelmak maken al mijn twijfels of ze het in de bak rijden wel leuk zou vinden).
Momenteel weet ik niet of zij ooit onder het zadel het werken leuk gaat vinden. Misschien is zij meer een paard aangespannen voor de kar. Of vind ze zelf weidegang het ideale plaatje en dat het korthouden van het gras haar werk is
.
Gelukkig heb ik nog meer paarden, maar diegene waar ik het makkelijkste op rij, heeft veel last van zomereczeem. Dus die heeft regelmatig verplicht verlof.
Succes met Troy en hou ons maar op de hoogte van alles wat je met hem doet. Is altijd leuk en leerzaam om te lezen. En op dit forum hebben al eerder een paar Mérens eigenaren de ontwikkelingen van hun (toen) jonge dieren beschreven, dus wie weet kom je daar nog bruikbare tips tegen.
Christel
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
. Al zou dat natuurlijk sonde zijn voor zo,n super leuk dier.
. Ik denk dat als ik iets kleiner zou zijn dat de combinatie mooier zou zijn. Maar voor geen goud wil ik haar kwijt. Moraal van het verhaal: ook al is je paardje wat klein en kan het mooier, ik zou gewoon lekker gaan en blijven rijden! Veel plezier met hem.
en inderdaad Connie, de foto die als cadeau in het fotoboek voor de bruiloft van een stal genoot staat, dat zijn mijn man en ik op onze paardjes. Ik denk trouwens wel dat je wellicht bij sommige juryleden iets minder hoge punten haalt als je officieel in de wedstrijdsport start met een merens. Ook vanwege hoogte paard en lengte ruiter. Maar ja daar krijg je wel veel rij plezier en paardje dat sterk is en weinig ziek voor terug.
